‘Die vader heette Jan Verschuur. Hij had de moed en de
creativiteit om mij in de oorlog de naam Orbo te geven,
om precies te zijn Janjo Orbo.’
NA
Zo begint Orbo Verschuur, geboren op 17 maart 1941, zijn verhaal over de Tweede Wereldoorlog. Slechts één dag noemde men hem Janjo, daarna heette hij Orbo, wat staat voor Oranje Boven. ‘Mijn vader was namelijk zeer koningsgezind. Bij het aangeven van mijn naam op het gemeentehuis ontstond een probleem. Deze naam bestond niet en werd dus niet geaccepteerd. Ik denk dat mijn vader hierop voorbereid was. Hij vertelde de ambtenaar van de burgerlijke stand dat hij een lievelingsoom had in Noorwegen. Deze had een tweeling, twee jongens, met de namen Or en Bo (met een schuine streep door de O). Hij zou zijn zoon zo graag naar deze tweeling vernoemen, de streep erdoor hoefde niet. Ik weet niet of mijn vader tranen in zijn ogen had, maar het zou mij niets verbazen’, aldus Verschuur. ‘Ik ben ook gedoopt met een oranje sjerp om, volgens velen erg gevaarlijk. De
sjerp werd in de kerk omgedaan en na de dienst weer af. Mijn ouders verstuurden ook oranje geboortekaartjes, wat volgens velen ook niet kon in die tijd. In het NL naamregister zijn er in Nederland minder dan 5 personen die
de naam Orbo hebben. Mjn zoon en kleinzoon heten ook Orbo’. Hoewel Orbo dus een peuter en kleuter was in de oorlog weet hij nog veel te vertellen over die jaren. Zoals over de razzia in
Zijn vader had zich onder de vloer verstopt in de woonkamer en Orbo werd in bed naast zijn moeder gelegd. ‘Mannen in uniform die de slaapkamer van mijn ouders binnenkwamen terwijl ik naast mijn moeder lag en de spanning die er toen heerste, heeft op mij als driejarige veel indruk gemaakt’. Bij het weggaan stelden zij de vraag of er onder
duikers waren, mijn oudste zus van 19 jaar zei “nee”. Ze wilden toen door de vloer in de voorkamer schieten. Mijn zus zei ‘schiet maar’, maar gelukkig hebben ze dat niet gedaan. Later vertelde
Ode aan mijn vader… mijn zus hoeveel spanning zij heeft gehad’. Het gezin had regelmatig onderduikers. Als deze teveel belangstelling hadden voor zijn zus verzocht vader ze een ander onderduikadres te zoeken. In de Hongerwinter werden door Orbo’s zussen voedselbonnen voor de onderduikers door gaten in de heggen van de achtertuinen naar de buren gesmokkeld. ‘ De krant Trouw werd ook bezorgd door mijn zussen, wat verboden en dus gevaarlijk was. De bezorging ging als volgt: kaplaarzen aan en in iedere kaplaars drie kranten, goed uitkijken en de krant in de bus doen bij de abonnees. Mijn ouders waren geabonneerd op Trouw en toen ik ‘uit huis’ ging , heb ik ook een abonnement genomen en ik ben nog steeds geabonneerd. Ik ben nu 78 jaar en zo lang is Trouw dus in mijn leven geweest. Ik was vier jaar bij de bevrijding. We stonden met de familie bij het gemeentehuis en ik herinner me de intocht van de bevrijders met tanks nog goed. Wat een geweldig feest en wat een fantastische herinnering’. Het kan niet anders dan dat je, met zo’n beladen en betekenisvolle naam, een speciale band hebt met de Tweede Wereldoorlog, Bevrijdingsdag en met de kleur oranje. ‘Ik ben ook op 5 mei 1967 getrouwd met mijn vrouw Tetske’, vertelt Orbo. Er zijn maar weinig mensen in Nederland die 5 mei als trouwdag hebben. Deze dag was vroeger een vrije dag, ook voor ambtenaren. Maar een ambtenaar van de burgerlijke stand in Zeist, een vriend van mijn vader, maakte een uitzondering om ons op 5 mei te trouwen. Hij zij letterlijk: ‘Ik zal dit met heel veel plezier regelen. Je hebt dit te danken aan jouw naam Orbo, die naam hoort bij 5 mei en ook ter nagedachtenis aan mijn goede vriend, je vader’. ‘De kleur ORANJE heeft veel betekend in mijn leven, het begon met mijn naam en het oranje geboortekaartje en is altijd mijn absolute voorkeurskleur gebleven, tot bijna, voor anderen, in het extreme. De combinatie oranje en zwart vind ik geweldig. Ik ben dus een gelukkig mens want alleen in Nederland zie je erg veel en erg vaak oranje’, zo eindigt Orbo Verschuur zijn interessante verhaal.
